Simpel

Goed om te weten als je werkt met grote, dure apparaten die ook kapot kunnen:

"Als iets stuk gaat, moet het gemaakt worden"

Het leven is soms gewoon lekker simpel en dat is een hele geruststelling.

Praktische bezigheden

Na een paar maanden lezen heb ik wel een aardig overzicht gekregen van de huidige stand van wetenschap op mijn gebied. Hoewel de noodzaak om meer te lezen altijd aanwezig blijft, wordt het ook tijd voor wat echte actie. Ik heb een experimentje in de planning waarmee ik wat dingen kan testen die al door andere beschreven zijn. Als het goed is, kan ik dat met weinig moeite reproduceren en dat zou een mooi begin zijn om nieuwe dingen te gaan doen.

Daarvoor moet alleen wel een opstelling in elkaar gezet worden. Of beter gezegd: twee bestaande opstellingen moeten aan elkaar geknoopt worden. Ik ben dus vooral bezig praktische problemen op te lossen en leer ondertussen een geheel nieuwe taal terwijl ik mij door handleidingen en technische specificaties worstel. Ondertussen krijg ik ook nog eens de nodige beweging aangezien de opstelling aan het andere eind van het gebouw ligt. Een beetje vooruitziende blik is dan wel handig want al snel loop je 4 keer in een uur op en neer omdat je telkens net de verkeerde tools bij je hebt. Ook voor ik naar mijn werk vertrek is een beetje vooruitziende blik wel handig. Ik heb inmiddels ondervonden dat een rokje welliswaar leuk staat, maar bijzonder on-praktisch is. Vooral als je halverwege de dag ineens genoodzaakt bent om je in de vreemdste bochten te wringen om ook aan de achterkant schroefjes uit een apparaat te draaien.

Neuroscience 2009

Hoe vat je een mega conferentie van 6 dagen samen? En hoe beschrijf je alle indrukken die horen bij een eerste bezoek aan de VS en een miljoenenstad? Recht doen aan alle indrukken en ervaringen lijkt een onmogelijke opgave.

De hoeveelheid onderzoek die de afgelopen week is gepresenteerd is eigenlijk niet te bevatten. Alles wat te maken heeft met ons zenuwstelsel en de werking daarvan is langsgekomen: van de eigenschappen van specifieke moleculen in een specifieke zenuwcel tot hoe wij besluiten nemen of een voorwerp vastpakken. De vergelijking met een muziekfestival heb ik van een collega: een soort Lowlands van de wetenschap. Veel stijlen, veel podia, enorm veel te beleven. Soms loop je tegen een juweeltje aan, het is onvermijdelijk dat je acts mist en soms raak je bij iets verzeild wat eigenlijk niet jouw ding is. De sfeer is ontspannen en bij de kleine podia is iedereen aanspreekbaar; vrijwel al het onderzoek wordt via posters gepresenteerd, de auteur is paraat om alle geinteresseerden van uitleg te voorzien. Hoofdacts zijn er ook: op het hoofdpodium worden voordrachten gehouden voor een publiek tot 10 000 toeschouwers. Daar spreken de groten der aarde: ik kan nu zeggen dat ik een nobelprijswinnaar in levende lijve heb gezien.

Het is erg moeilijk om goed te beschrijven hoe zo'n conferentie is als je het nooit hebt meegemaakt, ondanks verhalen van collega's en begeleiding wist ik niet echt wat ik moest verwachten. De enige beschrijving die echt lijkt te passen is OVERWELDIGEND. Dat woord is vooraf al gebruikt om mij voor te bereiden op wat zou komen, maar eigenlijk doet het alleen achteraf recht aan het gevoel. Dat is niet alleen mijn ervaring, ik heb heel veel mensen gesproken met hetzelfde gevoel.

En er was niet alleen de conferentie, er was ook de VS: mijn eerste fysieke ervaring met dit land van de onbegrensde mogelijkheden. Hoewel, eerste? Iedereen die wel eens tv kijkt heeft al een beeld van de VS. En dan blijkt dat ondanks dat filmmakers heel veel verzinnen er ook heel erg veel wel klopt; gek is dat natuurlijk niet, maar het is toch bijzonder om te zien dat brandweerwagens echt zo rood zijn, de bekende sirene hebben en ook allemaal zijn uitgerust met een wapperende stars and stripes. Verder loopt ook vrijwel iedereen over straat met een grote bekers koffie, cappucino of wat je ook bij de starbucks op elke straathoek kan kopen. En ja, ook dit klopt: auto's en porties eten zijn veel te groot, de koffie smaakt naar water en overal rijden gele taxi's.

Conferentie

Komende week vlieg ik voor het eerst in mijn leven de grote plas over naar de VS. In Chicago (Illinois) wordt een enorme conferentie gehouden; er komen ongeveer 30,000 (30 duizend!) bezoekers en er worden 16,000 (16 duizend!) presentaties gegeven. Ook ik mag daar iets presenteren en vooral heel erg veel leren. De voorbereidings-stress is inmiddels wel bezworen, ik heb er vooral zin in. Ik kan me nog niet echt voorstellen hoe zo'n enorme conferentie is, ik ga het gewoon beleven.

Leesvoer

Nog steeds bestaat een groot deel van mijn dagelijkse werkzaamheden uit lezen. Dat geeft niet direct erg veel inspiratie voor posts op dit weblog. Nu moet ik ook toegeven dat er dagen zijn dat al het lezen mij minder goed afgaat. Om mijzelf aan de gang te houden beloon ik mijzelf dan zo nu en dan met uitstapjes naar leuke websites:

Altijd leuk vind ik de wiskundemeisjes Wiskunde in alles behalve saai en dat mag ook wel eens gezegd worden.

Ook leuk en ook wetenschappelijk relevant is sciencepalooza De auteurs van dit weblog zijn allemaal jonge enthousiaste wetenschappers en delen opzienbarend onderzoek, maar ook een kritische blik op het wetenschappelijke klimaat in Nederland.

Tot slot een nieuw maar volgens mij veelbelovend project: wisebits opgezet door Bas Haring. Dagelijks een kort filmpje met stof tot nadenken en een platform om vervolgens bedenksels uit te wisselen.

Sportdag

Vlak na de opening van het academisch jaar doet de universiteit z'n best om alle medewerkers gezond het jaar in te laten gaan. Tijdens de 'gezonde week' kun je je cholesterol laten meten, dieet advies krijgen en zijn de broodjes gezond in de aanbieding. Hoogtepunt is de jaarlijkse sportdag: de zeskamp. Vorig jaar was ik als student uitgesloten van deelname, maar dit jaar heb ik mijn kans gegrepen en volop meegedaan.

Al ruim voor de grote dag staan koffiepauzes in het teken van t-shirts, teams en slogans. De universiteit heeft onlangs een nieuwe huisstijl ingevoerd en die wordt niet door iedereen gewaardeerd, dus daar moest een toespeling op gemaakt worden. Op dag grote dag stond iedereen te trappelen van enthousiasme om er een leuke en sportieve dag van te maken.

Voor de sportdag worden alle opblaas-attracties die tijdens de introductie al veelvuldig op het terrein hebben gestaan weer uit de kast gehaald. Al die vrolijk gekleurde spellen halen een boel jeugdigheid naar boven, de sfeer is de hele dag enorm goed. De onderdelen zijn ook daadwerkelijk sport-dag waardig. Soms is het zelfs een beetje oppassen: vol ertegenaan gaan is niet voor iedereen verstandig: ook op een luchtkussen kun je hard vallen (EHBO was paraat). Men blijkt dan ook vooral erg graag te willen winnen; de beste manier om te winnen is iets meer vals te spelen dan je tegenpartij. Functioneel sportief vals spelen is het devies van de dag. Dat loont. Aan het eind, vlak voor de after-party van start gaat, blijkt dat mijn team tot de teams behoort met de meeste winstpunten.

De volgende dag wordt er niet bijzonder hard gewerkt: foto's bekijken kost veel tijd. Bovendien heeft iedereen spierpijn.

Inlezen en zwemmen

Inmiddels ben ik iets meer dan twee maanden aan het werk. Met een onderzoek over een onderwerp waar ik nog bijzonder weinig van weet, is mijn eerste project om op de hoogte te raken van wat anderen voor mij allemaal al hebben gedaan en uitgevonden. Al snel worden dan een aantal dingen duidelijk:
1. ik weet nog bijzonder weinig
2. de rest van de wereld weet ook nog bijzonder weinig (maar meestal wel meer dan ik)
3. je kan de volledige 4 jaar promotietraject besteden aan het lezen van artikelen
Heb je net 1 artikel gelezen, dienen zich meteen minstens 3 anderen artikelen aan die de resultaten verder verklaren of onderuit halen.

Al lezend voelt het alsof ik in een groot bad kennis rondzwem. Al zwemmend heb ik goede en slechte dagen: op de goede dagen zwem ik nette baantjes van het ene onderzoek naar het andere, op de slechte dagen probeer ik al waterstrappelend in het midden boven water te blijven en te bedenken welke kant ik op moet. Gelukkig zijn de goede dagen nog altijd in de meerderheid.

Inspiratie

Een tijdje geleden kreeg ik een boekje van de neuroloog/schrijver Oliver Sacks, het boekje zou gaan over dingen waar mijn onderzoek ook mee te maken heeft. Mijn onderzoeksgebied is de manier waarop mensen hun bewegingen aansturen (motor control). In het boek beschrijft Sacks wat hem gebeurde na een ernstige valpartij. Hij vervreemdt compleet van zijn gewonde been, verliest alle gevoel en controle over dat been; het been voelt niet meer als onderdeel van zijn lichaam. Het werd een raar aanhangsel. Gelukkig is het een tijdelijk effect en keert het gevoel van het been weer terug in de loop van de revalidatie.

Een ander voorbeeld is een documentaire van de BBC, over een man met een zeldzame ziekte; de patient is z'n proprioceptie kwijt. Dat wil zeggen dat hij geen enkel gevoel meer heeft over de stand van zijn gewrichten. Hij heeft alleen z'n gezichtsvermogen om te checken of zijn been gebogen is of gestrekt. Wonderbaarlijk genoeg heeft deze man opnieuw leren bewegen; alles moet hij plannen op basis van wat hij ziet, als hij niet kijkt waar hij z'n voeten neerzet gaat dat verkeerd en valt hij.

Dit soort voorbeelden vind ik werkelijk fascinerend. Het zijn misschien wat extreme voorbeelden, maar het toont voor mij wel aan hoe wonderlijk het lichaam is. Als alles normaal functioneert lijkt het zo simpel: je kan staan, lopen, dansen maar ook hele fijne bewegingen kunnen we heel goed uitvoeren. Maar als er ineens dingen niet meer zo goed functioneren blijkt hoe ingewikkeld dat systeem eigenlijk is, alles is heel uitgebalanceerd en als dat evenwicht verstoord wordt, zijn we ineens heel hulpeloos. Aandoeningen als een beroerte en de ziekte van Parkinson treffen heel veel mensen en hebben enorme impact op de mobiliteit en daarmee de zelfredzaamheid van mensen. En met alle kennis die de wetenschap nu heeft van ons bewegingsapparaat begrijpen we eigenlijk nog heel weinig van wat er precies mis kan gaan en hoe we die mensen het beste kunnen helpen. Ik hoop dat ik een klein beetje extra kennis kan toevoegen aan de huidige stand van wetenschap en de ontrafeling van ons bewegingsapparaat.

De onmisbaarheid van onze secretaresse

Mijn onderzoeksgroep heeft het enorm getroffen met de secretaresse. Altijd goedgehumeurd zorgt zij voor sociale samenhang en dat al de warhoofdige wetenschappers op tijd op afspraken zijn en niet verdwalen in het oerwoud van ondersteunende diensten.

Het blijkt vaak een vrijwel onmogelijke opgave om afspraken te organiseren met meerdere docenten en hoogleraren. In tegenstelling tot wat je zou denken doen (hoofd)docenten en hoogleraren nauwelijks meer hands-on aan wetenschap, maar hebben ze vrijwel de hele dag door afspraken met studenten, promovendi, geldverstrekkers en verschillende commissies. Gelukkig is er dan een secretaresse die voor jou als student of promovendus in agenda's kan duiken om afspraken te plannen met je begeleiders.

Verder zorgt onze secretaresse er voor dat er cake is als er een nieuwe collega begint, beheert ze het lief-en-leed-budget en is ze beschikbaar als je het vlak voor je afstuderen door de stress misschien allemaal niet zo goed meer weet.

Ik weet dat niet alle groepen het zo treffen met het ondersteunend personeel, dus ik hoop dat ze nog lang bij mijn groep blijft

zonneschermen

De zonneschermen voor onze kamer hebben een eigen leven. Sinds kort gaan de schermen om 12 uur 's middags geheel zelfstandig omhoog, dat proces is niet te stoppen en als ze eenmaal omhoog zijn, zijn ze een tijdje daarna niet door ons te bedienen. Vervolgens gaan de schermen om 5 uur 's middags weer geheel automatisch weer omlaag, ongeacht zon of stortbui.

Wij snappen die logica niet. Wij vragen ons af wie zich vermaakt met het bedenken van programma's voor de zonneschermen en, belangrijker nog, wat hij/zij binnenkort voor nieuw programma voor ons bedenkt.

dagje ziekenhuis

Met een arts/prof als begeleider is het bijzonder makkelijk om eens een dagje mee te lopen in het ziekenhuis. Mijn begeleider is neuroloog dus een scala aan symptomen als rugpijn, gevoelloosheid, 'wegraken' en toevallen passeerde de revue. Als mensen de ruimte krijgen komen er soms schrijnende gevallen boven: niet alleen een man zijn gezondheid staat onder druk door alcoholgebruik, maar waarschijnlijk zijn vrouw nog meer. Een vrouw wiens halve familie aan hersenbloedingen is overleden heeft nu zelf een tia gehad. Gelukkig ook goed nieuws: een bijzonder kort consult waarin de patient aangeeft zich prima te voelen en de dokter bedankt voor wat hij allemaal gedaan heeft (naar eigen zeggen was dat erg weinig). Patienten die er niet bang voor hoeven te zijn dat ze epilepsie hebben en dus die zware pillen niet hoeven te slikken.

Nu heb ik nooit de behoefte gehad om arts te worden; ik ben stiekem te veel techneut. Maar als ik dan dokter zou moeten worden, zou het neuroloog zijn.

Een goed teken

Tijdens het lezen van een artikel dacht ik: 'jeetje wat is ons brein toch wonderlijk, en wat gaaf dat ik me daar ook mee bezig hou'

eerste werkdag

Werkzaamheden van de eerste werkdag:
- kennis maken
- sleutels verzamelen
- zoeken naar een tijdelijke computer
- koffie drinken
- huidige rommelkamer omtoveren tot kantoor

Quote van de dag uit de mond van mijn begeleider:
"begin je vandaag al?" (het was nog vroeg)

Afgestudeerd

Toen het verslag ingeleverd was, vielen ineens de stress en drukte weg. Ik had al heel lang ideeën voor de presentatie in mijn hoofd zitten, dus het maken van mijn presentatie kostte niet eens zo veel tijd. Een keer oefenen voor een groepje kritische vrienden was bijzonder waardevol.

Het geven van de presentatie, voor een meer gevulde zaal dan ik had gedacht, ging goed. Een fiks applaus en goed te beantwoorden vragen. Het beraad over mijn cijfer duurde wel erg lang, maar uiteindelijk kwam dan toch het verlossende woord: "je bent cum laude geslaagd"

Felicitaties en aardige woorden van mijn begeleiders, trotse ouders en vrienden. Op de borrel moest ik er wel aan denken af en toe zelf ook een slok bier te nemen.

Nu ben ik afgestudeerd. Het was een hele leuke dag. Tijd voor een nieuwe fase, ik heb er zin in, maar eerst lekker even niks!

De laatste loodjes van het afstuderen

Ik ben bijna klaar. Alles wat ik ondekt en bedacht heb staat in principe op papier, het laatste overleg met mijn begeleiding heb ik gehad (duurde 1 uur en 3 kwartier). Men was erg positief over de eerste versie van mijn complete verslag en had de nodige nuttige feedback. Het hemelvaartsweekend staat in het teken van de laadste loodjes afgewisseld met de nodige ontspanning.

Het is onvermijdelijk dat je je na een tijdje begint blind te staren op tekst, plaatjes en opbouw. Ik zie vooral wat er zou moeten staan. En ondanks dat de deadline en het einde in zicht is, blijft zo nu en dan de motivatie nogal achter. Het hoort bij een project als dit: aan het eind ben je er ook gewoon klaar mee. Ik ben trots op wat ik in een relatief korte periode voor elkaar heb gekregen, maar heb er ook wel genoeg van. Het wordt tijd om met het volgende project aan de gang te gaan.

Zenuwen

Vandaag een symposium met allemaal Nederlandse wetenschappers op mijn gebied. Ik geef ook een presentatie. De deadlines volgen elkaar redelijk snel op, dus ik had minder voorbereidingstijd dan ik graag had gewild. Met een publiek vol slimme mensen zag ik vooral een beetje op tegen de discussie na afloop van mijn presentatie: ik voorzag allemaal hiaten in mijn analyse en fouten in mijn procedure.

Maar niks van dat alles. Uiteraard werden er vraagtekens geplaatst bij delen van mijn conclusie, maar dat haakte eigenlijk allemaal in op punten die ik zelf ook al aangestipt had als belangrijk voor vervolgonderzoek. Verder niks dan positieve reacties: goede presentatie, helder en goed verhaal.

Had ik me daar nu zenuwachtig om gemaakt?

Verslag revisie

Altijd leuk. Stuk tekst opsturen naar je begeleiding met een verzoek om commentaar. Mijn begeleiders zijn enorm behulpzaam en voorzien mijn stukken graag van een portie kritiek.
Versie 1:










Goed... prima... Uiteraard moet er een heleboel anders. Doen we.

Versie 2:








Je zou toch hopen dat versie 2 echt beter zou zijn dan versie 1 en dus minder commentaar nodig zou hebben. Maar dat is eigenlijk een hardnekkig misverstand. Met een heel team aan begeleiders is er een onuitputtelijke voorraad suggesties en kritiek. Dat is leuk, maar helaas is men het niet altijd met elkaar eens over wat nu eigenlijk wel en net goed is. Wat ik van de één moet veranderen mag ik van de ander vrolijk weer terugdraaien.

Ze doen het allemaal met de beste intenties en altijd op een positieve manier. Ook is dit natuurlijk een stuk beter dan begeleiding die de moeite van het lezen niet neemt. Maar van al deze welwillendheid word je soms ook wel een beetje moe.

Wat anderen vinden

Met al een aanstelling in mijn achterzak hoef ik niet zo diep na te denken over de vraag die veel bijna/net-afgestudeerden in mijn vriendenkring bezig houdt: wat nu?. Ik heb immers voor de komende 4 jaar al gekozen. De keus was eigenlijk vrij makkelijk: onderzoek doen vind ik leuk, het bevalt me waar ik nu zit en ik ben er (schijnbaar) ook best goed in. Je zou kunnen zeggen dat ik de moeilijke vragen over wat ik kan, wie ik ben en wat ik wil 4 jaar uitstel, maar zo voel ik dat toch niet: dit is wat ik nu kan, wie ik nu ben en wat ik nu wil. Klaar.

Jammer alleen dat er zo veel mensen zijn die daar van alles van vinden. Veel vage kenissen reageren op mijn toekomstplan toch tamelijk negatief: 'ga je onderzoek doen? vind je dat echt LEUK?' of 'ben je nu NOG niet uitgestudeerd?' Uitleggen hoe het echt werkt en zit helpt vaak nauwelijks omdat mensen zich er gewoon niks bij kunnen voorstellen.

Nu hoef ik mij daar natuurlijk niks van aan te trekken en dat doe ik ook meestal niet. Maar het irriteert me soms toch wel. Ik vermoed namelijk dat mensen een stuk positiever zouden zijn als ik een 'gewone' baan had gezocht bij een willekeurig ziekenhuis of bedrijf. Terwijl ze dan toch net zo min zouden begrijpen wat mijn werk echt in zou houden.

Werken op een vrije dag

Als overheidsinstelling heeft de universiteit een groot aantal extra vrije dagen. Met te veel werk en veel te weinig tijd kan ik me die vrije dagen helaas momenteel even niet permitteren.

Werken op een vrije dag heeft een groot nadeel: je werkt op een vrije dag. Maar er zijn ook voordelen: geen herrie om je heen van medestudenten die als een gek op hun toetsenbord rammen, niemand die er last van heeft als ik mijn muziek wat harder zet en geen afleiding van gesprekken op de gang. Zo krijg je toch meer gedaan in minder tijd.

(en kan ik mij dus wel een blog-post veroorloven)

Stelling

Hoe goed de voorbereiding ook is: onverwachte problemen zie je niet aankomen

een verdrietige ochtend

Wat een verdrietig begin van de dag. Martin Bril is overleden. Zonder zijn verfrissende en rake observaties in de ochtendkrant smaakt het ontbijt mij toch minder goed.

Setup ready

Om half 8 vanavond dachten begeleider A. en ik dat alle problemen waren opgelost. Na de eerste testmetingen moest er nog van alles gebeuren om de opstelling zodanig te krijgen dat er ook daadwerkelijk willekeurige (gezonde) proefpersonen op kunnen. De afgelopen weken heb ik soldeer-les gehad van onze technicus om er ook zelf meer aan te kunnen doen. Alle nog ontbrekende sensoren heb ik aangesloten, problemen waar mogelijk opgelost. Samen met A. ben ik vandaag de laatste uitdagingen aangegaan. Het lastige aan zo'n opstelling is dat je de onverwachte problemen typisch niet aan ziet komen.

Maar vanavond waren we ineens klaar; er waren geen problemen meer die opgelost moesten worden. We zijn nog eens alle potentiele moeilijkheden langs gelopen, maar we denken dat we alles hebben afgedekt.

Morgen heb ik om 9 uur de eerste proefpersoon, overmorgen om 3 uur de achtste. Volgens mij ben ik er klaar voor, net op tijd.

Waar gaat je afstuderen dan over?

Ik heb 5 jaar lang gestudeerd om voldoende kennis op te bouwen om straks te kunnen afstuderen. Het is logisch dat je met al die kennis meer snapt van jouw onderwerp dan iemand die 4 jaar andere vakken heeft gevolgd of misschien helemaal geen universitaire opleiding heeft gedaan. Gelukkig is dat ook wel het geval... Lastig wordt het wanneer er wordt gevraagd "goh, en waar gaat je afstuderen dan over?" meestal wordt die vraag gesteld in een situatie waarin het antwoord eigenlijk niet langer moet zijn dan een paar regels. Die paar regels moeten dan simpel zijn, zodat de ander het begrijpt en het nut inziet, maar ze moeten bij voorkeur ook geen afbreuk doen aan de complexiteit van de vraagstukken waar ik al ruim een half jaar mee bezig ben.

Inmiddels wordt ik al aardig goed in het uitleggen waar mijn afstuderen over gaat, ik heb zelfs verschillende versies afhankelijk van gelegenheid en toehoorders. Afgelopen week deed zich weer een mooie kans voor om de uitleg aan te scherpen: een afstudeerborrel. Veel mensen al lang niet meer gezien en benieuwd waar iedereen dan zoal mee bezig is. Geen makkelijke opgave als iedereen al wat gedronken heeft en in een rumoerige kroeg staat. Toch ging het volgens mij helemaal niet onaardig en snapte men de belangrijkste dingen best. Misschien lukt het me dan ook wel om het publiek op mijn afstudeerpraatje langer dan alleen de openingsslide erbij te houden.

Vragen en antwoorden

Onderzoek is vragen beantwoorden, nieuwe dingen ontdekken.

Klinkt niet gek...

Maar zo werkt het niet: wat je vindt zijn geen antwoorden maar nieuwe vragen.
Twee maanden voor mijn afstuderen liggen er meer vragen open dan toen ik net begonnen was. Allemaal relevante en interessante vragen. Hoe rond je dat ooit af?

Afstuderen lijkt geen kwestie van vragen beantwoorden, maar van vragen negeren.

eerste metingen

Ik heb er lang op moeten wachten, maar de experimenten fase van mijn afstuderen is eindelijk ingegaan. Nu kan ik kijken of wat ik bedacht heb ik werkelijkheid net zo goed lukt als in simulaties. Dat zal uiteraard niet het geval zijn, maar tot op zekere hoogte zou mooi zijn.
Aangezien mijn opstelling momenteel nog in staat is om de enkels van een proefpersoon te breken mocht deze op een ongelukkige manier vallen, mag ik nog niet met willekeurige proefpersonen (lees: mede-afstudeerders) meten. Mijn begeleiding stelt gelukkig graag z'n enkels beschikbaar aan mijn project en dient dus nu als proefkonijn.

Meten houdt over het algemeen in: veel voorbereiden en veel werk achteraf. Het meten an sich is vooral wachten (daar ben ik inmiddels goed in geworden). Verder is een regel dat eerste metingen vaak mislukken. Maar het lijkt erop dat het mislukken van de eerste metingen bij mij wel meevalt. Als je weet waar je naar moet kijken zijn mijn eerste plotjes zelf bijzonder goed.

Om jullie te helpen: het is vrij belangrijk dat de gekleurde lijnen in de linker helft niet over elkaar heen liggen. Dat is niet het geval dus dat is goed nieuws voor mij




De komende tijd ga ik mijn best doen om meer van dit soort plaatjes te maken en vloeiende lijntjes trekken door al die stipjes.

Daar moet ik overigens wel een beetje mee opschieten. De eerste plaatjes zijn zo goed dat het volgens H. haalbaar is om over iets meer dan 2 maanden af te studeren! Sterker nog, er is zelfs al een voorlopige afstudeerdatum geprikt... Het gaat ineens snel.

Beste meneer Plasterk

Als student met recht op studiefinanciering heb ik afgelopen week een brief van u gekregen over de spelregels rond geld lenen en het beperken van je studieschuld. Ik vind het een goed initiatief om alle studenten daarover te informeren: zo'n hoge schuld aan het begin van je geldverdienende leven is niet ideaal. Zoals menig student heb ik niet binnen de 5 jaar mijn diploma gehaald en ben dus momenteel wel aangewezen op een lening van de IBgroep.
Het lijkt er alleen op dat de IBgroep uw streven om studenten te behoeden voor onnodig hoge schulden niet helemaal deelt: bij het aflopen van de presetatiebeurs krijg je automatisch een maximale lening van de IBgroep. Een behoorlijk bedrag per maand, zonder dat je daarom vraagt!

Fijn dat u als minister begaan bent met onze financiele toekomst, maar als je als student niet oplet zadelt de overheid je alsnog met een aanzienlijke schuld op.

Arbeidsvitaminen

Vrijdag, gisteren was de oratie van de baas van de vakgroep, van de vaste wetenschappelijke staf is niemand op komen dagen vandaag.
Het is een dagje om niet al te hard te werken. Ideaal om de laatste uitzending van studio 7 te luisteren!
Hulde aan Thijs, Edwin en Silvia!

het oplossen van opgaven

Naar aanleiding van het nakijken van een aantal tentamens wil ik de volgende oproep doen aan ieder die ooit nog proefwerken, examens of tentamens moet maken.

Volg het stappenplan voor het oplossen van elke opgave!
1. lees de vraag
2. lees de vraag nog een keer en vergeet ook de gegevens niet
3. lees de vraag nog een keer en bedenk of je nu snapt wat er van je gevraagd wordt
4. lees voor de zekerheid de vraag nog een laatste keer en vergeet weer de gegevens niet
5. begin nu stap voor stap aan de oplossing

In combinatie met de voorbereiding van het tentamens zal dit stappenplan veel punten opleveren. Volg je dit stappenplan niet, dan kom je vrijwel zeker op een fout antwoord, zelfs als de voorbereiding van het tentamen wel goed was.

hoera

H kwam onze afstudeerderskamer binnen met een grote grijns en een uitgestoken hand: 'Gefeliciteerd, het project is goedgekeurd. Je krijgt een aanstelling'

Hoera! Ik heb een baan!