Met al een aanstelling in mijn achterzak hoef ik niet zo diep na te denken over de vraag die veel bijna/net-afgestudeerden in mijn vriendenkring bezig houdt: wat nu?. Ik heb immers voor de komende 4 jaar al gekozen. De keus was eigenlijk vrij makkelijk: onderzoek doen vind ik leuk, het bevalt me waar ik nu zit en ik ben er (schijnbaar) ook best goed in. Je zou kunnen zeggen dat ik de moeilijke vragen over wat ik kan, wie ik ben en wat ik wil 4 jaar uitstel, maar zo voel ik dat toch niet: dit is wat ik nu kan, wie ik nu ben en wat ik nu wil. Klaar.
Jammer alleen dat er zo veel mensen zijn die daar van alles van vinden. Veel vage kenissen reageren op mijn toekomstplan toch tamelijk negatief: 'ga je onderzoek doen? vind je dat echt LEUK?' of 'ben je nu NOG niet uitgestudeerd?' Uitleggen hoe het echt werkt en zit helpt vaak nauwelijks omdat mensen zich er gewoon niks bij kunnen voorstellen.
Nu hoef ik mij daar natuurlijk niks van aan te trekken en dat doe ik ook meestal niet. Maar het irriteert me soms toch wel. Ik vermoed namelijk dat mensen een stuk positiever zouden zijn als ik een 'gewone' baan had gezocht bij een willekeurig ziekenhuis of bedrijf. Terwijl ze dan toch net zo min zouden begrijpen wat mijn werk echt in zou houden.
2 opmerkingen:
:) Herkenbaar. Het is moeilijk om je eigen weg te kiezen en je niet teveel aan te trekken van wat anderen verwachten of vinden, of van wat jij DENKT dat anderen verwachten of vinden.
Ik vind dat je het juist heel erg goed aanpakt. Met vragen als "waar wil je over 10 jaar zijn" kan ik niet zoveel, mijn filosofie is: als je nu doet wat goed voelt, kom je over 10 jaar vanzelf waar je zijn moet. Dus als een promotietraject nu goed voelt, dan is dat de juiste keuze voor jou. En zelfs al zou het niet de juiste keuze zijn: dan kom je daar vanzelf achter en leer je op deze ingeslagen weg ook weer een heleboel waardevolle dingen.
Filosofische overwegingen, die overigens mooi aansluiten bij jouw opmerking op mijn logje. Een actueel thema!
Ik sluit me bij Froukiwi aan.
En.. helaas weet ik maar al te goed hoe dat is, dat andere mensen je keuzes niet snappen, in twijfel trekken en zelfs continu voorstellen richting andere ideeën en plannen doen omdat ze denken dat ze je daarmee wel de goede richting ophelpen. Alsof ik zelf niet beter weet wat ik wil of voel.. :S
Je hoeft sowieso nu nog niet te weten wat je de rest van je leven wil doen. Er zijn maar weinig mensen die dat bleken te weten, en dat konden zij vantevoren ook nooit met 100% zekerheid zeggen, want je weet nooit wat er gebeurt. Wat heeft het dan voor zin te denken dat je dat nu moet bepalen?
Lekker in het nu leven dus (met een gezonde blik op de toekomst in het achterhoofd, uiteraard, want je kunt niet op alle gebieden alleen maar in het nu leven)
Maar.. ik ben daar al zolang mee bezig, vinden dat ik eens moet weten welke weg ik in moet slaan.. echt vrede heb ik er nog steeds niet mee. De maatschappij en 'wat normaal is' is wel dwingend wat dat betreft.
En ja, wat je werk inhoudt.. ook daar heb ik ervaring mee. Uiteindelijk kom je op een soort 3-regel-uitleg en haal je je schouders er bij op als mensen dat niet snappen of niet willen snappen. Als mensen echt geïnteresseerd zijn is uitleggen soms best heel leuk, maar probeer je er vooral niet teveel van aan te trekken allemaal. ;)
Een reactie posten