Op de allereerste internationale conferentie waar ik mijn neus kon laten zien, heb ik mijn ogen uitgekeken. Een relatief kleine conferentie met een redelijk informele sfeer in een oude Duitse stad. Ik had geen idee wat ik kon verwachten: hoe zou dat gaan op zo'n conferentie? wat voor mensen lopen daar rond? en wat moet ik daar doen? Wat ik wel wist was dat ik mijn eerste stappen zou zetten in de echte wetenschappelijke wereld.
En wat een stappen: Een bombardement aan onderzoek: goede resultaten, mindere resultaten en alle resultaten roepen vaak meer vragen op dan dat ze beantwoorden: kennis is nooit compleet. Ik heb ratten gezien met connectoren die uit hun hoofd steken en een robot die zelfstandig rechtop kan staan zoals wij dat doen. Ik heb gesproken met mensen die belangrijk zijn en die belangrijk worden. Tot slot heb ik weer eens gevoeld wat zenuwen ook al weer zijn in een grote zaal.
Het is een wondere wereld: Japanse studenten lezen hun presentatie helemaal voor van papier en hun begeleider beantwoordt de vragen aangezien zij die niet verstaan. Er zijn PhD-students die de gehele duur van de conferentie als een hondje achter hun begeleider aanlopen, die met alle belangrijke mensen moet netwerken. Clichés worden bevestigd als het gaat om de weinige vrouwen die in de technische wetenschap werken: ze zijn een beetje muizig en zouden zich duidelijk beter kunnen kleden dan ze nu doen. Met verbazing en bewondering heb ik rond gekeken naar een wereld die net als alle culturen zijn eigen subtiele regels heeft, gebruiken en rangordes.
Zelfs excessen komen voor: de after-diner rede tjdens het conferentie diner leek een genante situatie te worden waar een hoge pief na een wijntje teveel achter de microfoon kruipt. In plaats daarvan werd er een traditie voortgezet waar de deelnemers uit verschillende landen het gezelschap toezongen. De verlegen Japanners waren een giegelend hoogtepunt.
