Inspiratie

Een tijdje geleden kreeg ik een boekje van de neuroloog/schrijver Oliver Sacks, het boekje zou gaan over dingen waar mijn onderzoek ook mee te maken heeft. Mijn onderzoeksgebied is de manier waarop mensen hun bewegingen aansturen (motor control). In het boek beschrijft Sacks wat hem gebeurde na een ernstige valpartij. Hij vervreemdt compleet van zijn gewonde been, verliest alle gevoel en controle over dat been; het been voelt niet meer als onderdeel van zijn lichaam. Het werd een raar aanhangsel. Gelukkig is het een tijdelijk effect en keert het gevoel van het been weer terug in de loop van de revalidatie.

Een ander voorbeeld is een documentaire van de BBC, over een man met een zeldzame ziekte; de patient is z'n proprioceptie kwijt. Dat wil zeggen dat hij geen enkel gevoel meer heeft over de stand van zijn gewrichten. Hij heeft alleen z'n gezichtsvermogen om te checken of zijn been gebogen is of gestrekt. Wonderbaarlijk genoeg heeft deze man opnieuw leren bewegen; alles moet hij plannen op basis van wat hij ziet, als hij niet kijkt waar hij z'n voeten neerzet gaat dat verkeerd en valt hij.

Dit soort voorbeelden vind ik werkelijk fascinerend. Het zijn misschien wat extreme voorbeelden, maar het toont voor mij wel aan hoe wonderlijk het lichaam is. Als alles normaal functioneert lijkt het zo simpel: je kan staan, lopen, dansen maar ook hele fijne bewegingen kunnen we heel goed uitvoeren. Maar als er ineens dingen niet meer zo goed functioneren blijkt hoe ingewikkeld dat systeem eigenlijk is, alles is heel uitgebalanceerd en als dat evenwicht verstoord wordt, zijn we ineens heel hulpeloos. Aandoeningen als een beroerte en de ziekte van Parkinson treffen heel veel mensen en hebben enorme impact op de mobiliteit en daarmee de zelfredzaamheid van mensen. En met alle kennis die de wetenschap nu heeft van ons bewegingsapparaat begrijpen we eigenlijk nog heel weinig van wat er precies mis kan gaan en hoe we die mensen het beste kunnen helpen. Ik hoop dat ik een klein beetje extra kennis kan toevoegen aan de huidige stand van wetenschap en de ontrafeling van ons bewegingsapparaat.

De onmisbaarheid van onze secretaresse

Mijn onderzoeksgroep heeft het enorm getroffen met de secretaresse. Altijd goedgehumeurd zorgt zij voor sociale samenhang en dat al de warhoofdige wetenschappers op tijd op afspraken zijn en niet verdwalen in het oerwoud van ondersteunende diensten.

Het blijkt vaak een vrijwel onmogelijke opgave om afspraken te organiseren met meerdere docenten en hoogleraren. In tegenstelling tot wat je zou denken doen (hoofd)docenten en hoogleraren nauwelijks meer hands-on aan wetenschap, maar hebben ze vrijwel de hele dag door afspraken met studenten, promovendi, geldverstrekkers en verschillende commissies. Gelukkig is er dan een secretaresse die voor jou als student of promovendus in agenda's kan duiken om afspraken te plannen met je begeleiders.

Verder zorgt onze secretaresse er voor dat er cake is als er een nieuwe collega begint, beheert ze het lief-en-leed-budget en is ze beschikbaar als je het vlak voor je afstuderen door de stress misschien allemaal niet zo goed meer weet.

Ik weet dat niet alle groepen het zo treffen met het ondersteunend personeel, dus ik hoop dat ze nog lang bij mijn groep blijft