De laatste loodjes van het afstuderen

Ik ben bijna klaar. Alles wat ik ondekt en bedacht heb staat in principe op papier, het laatste overleg met mijn begeleiding heb ik gehad (duurde 1 uur en 3 kwartier). Men was erg positief over de eerste versie van mijn complete verslag en had de nodige nuttige feedback. Het hemelvaartsweekend staat in het teken van de laadste loodjes afgewisseld met de nodige ontspanning.

Het is onvermijdelijk dat je je na een tijdje begint blind te staren op tekst, plaatjes en opbouw. Ik zie vooral wat er zou moeten staan. En ondanks dat de deadline en het einde in zicht is, blijft zo nu en dan de motivatie nogal achter. Het hoort bij een project als dit: aan het eind ben je er ook gewoon klaar mee. Ik ben trots op wat ik in een relatief korte periode voor elkaar heb gekregen, maar heb er ook wel genoeg van. Het wordt tijd om met het volgende project aan de gang te gaan.

Zenuwen

Vandaag een symposium met allemaal Nederlandse wetenschappers op mijn gebied. Ik geef ook een presentatie. De deadlines volgen elkaar redelijk snel op, dus ik had minder voorbereidingstijd dan ik graag had gewild. Met een publiek vol slimme mensen zag ik vooral een beetje op tegen de discussie na afloop van mijn presentatie: ik voorzag allemaal hiaten in mijn analyse en fouten in mijn procedure.

Maar niks van dat alles. Uiteraard werden er vraagtekens geplaatst bij delen van mijn conclusie, maar dat haakte eigenlijk allemaal in op punten die ik zelf ook al aangestipt had als belangrijk voor vervolgonderzoek. Verder niks dan positieve reacties: goede presentatie, helder en goed verhaal.

Had ik me daar nu zenuwachtig om gemaakt?

Verslag revisie

Altijd leuk. Stuk tekst opsturen naar je begeleiding met een verzoek om commentaar. Mijn begeleiders zijn enorm behulpzaam en voorzien mijn stukken graag van een portie kritiek.
Versie 1:










Goed... prima... Uiteraard moet er een heleboel anders. Doen we.

Versie 2:








Je zou toch hopen dat versie 2 echt beter zou zijn dan versie 1 en dus minder commentaar nodig zou hebben. Maar dat is eigenlijk een hardnekkig misverstand. Met een heel team aan begeleiders is er een onuitputtelijke voorraad suggesties en kritiek. Dat is leuk, maar helaas is men het niet altijd met elkaar eens over wat nu eigenlijk wel en net goed is. Wat ik van de één moet veranderen mag ik van de ander vrolijk weer terugdraaien.

Ze doen het allemaal met de beste intenties en altijd op een positieve manier. Ook is dit natuurlijk een stuk beter dan begeleiding die de moeite van het lezen niet neemt. Maar van al deze welwillendheid word je soms ook wel een beetje moe.

Wat anderen vinden

Met al een aanstelling in mijn achterzak hoef ik niet zo diep na te denken over de vraag die veel bijna/net-afgestudeerden in mijn vriendenkring bezig houdt: wat nu?. Ik heb immers voor de komende 4 jaar al gekozen. De keus was eigenlijk vrij makkelijk: onderzoek doen vind ik leuk, het bevalt me waar ik nu zit en ik ben er (schijnbaar) ook best goed in. Je zou kunnen zeggen dat ik de moeilijke vragen over wat ik kan, wie ik ben en wat ik wil 4 jaar uitstel, maar zo voel ik dat toch niet: dit is wat ik nu kan, wie ik nu ben en wat ik nu wil. Klaar.

Jammer alleen dat er zo veel mensen zijn die daar van alles van vinden. Veel vage kenissen reageren op mijn toekomstplan toch tamelijk negatief: 'ga je onderzoek doen? vind je dat echt LEUK?' of 'ben je nu NOG niet uitgestudeerd?' Uitleggen hoe het echt werkt en zit helpt vaak nauwelijks omdat mensen zich er gewoon niks bij kunnen voorstellen.

Nu hoef ik mij daar natuurlijk niks van aan te trekken en dat doe ik ook meestal niet. Maar het irriteert me soms toch wel. Ik vermoed namelijk dat mensen een stuk positiever zouden zijn als ik een 'gewone' baan had gezocht bij een willekeurig ziekenhuis of bedrijf. Terwijl ze dan toch net zo min zouden begrijpen wat mijn werk echt in zou houden.

Werken op een vrije dag

Als overheidsinstelling heeft de universiteit een groot aantal extra vrije dagen. Met te veel werk en veel te weinig tijd kan ik me die vrije dagen helaas momenteel even niet permitteren.

Werken op een vrije dag heeft een groot nadeel: je werkt op een vrije dag. Maar er zijn ook voordelen: geen herrie om je heen van medestudenten die als een gek op hun toetsenbord rammen, niemand die er last van heeft als ik mijn muziek wat harder zet en geen afleiding van gesprekken op de gang. Zo krijg je toch meer gedaan in minder tijd.

(en kan ik mij dus wel een blog-post veroorloven)