In mijn eerste jaar als student heb ik het vak "meten aan mensen" gevolgd. Een vak waarin wij kennis maakten met allerhande metingen die je aan het menselijk lichaam kan doen. Ik doe nog steeds metingen aan mensen, maar het is wel wat ingewikkelder geworden. Ik meet nu namelijk niet meer voor onderwijsdoeleinden aan medestudenten, maar aan wettelijk goed beschermde vrijwilligers. Proefpersonen zijn uiteraard geen proefkonijnen en metingen op mensen voor wetenschappelijke doeleindes zijn niet maar zo mogelijk.
Onderzoek aan mensen (gezond en ziek) valt onder de Wet Mensgebonden Onderzoek. Voor mij betekent dit dat ik toestemming nodig heb van de medisch ethische toetsingscommissie. Die commissie bekijkt mijn onderzoeksopzet en beoordeeld of de belasting die mijn metingen zijn voor de proefpersonen in verhouding staan tot wat we kunnen leren van de resultaten. Nu is het helemaal niet zo dat ik mijn proefpersonen onderwerp aan de meest vreselijke experimenten, de belasting bij mijn experimenten is vrij klein, maar dit is hoe het hoort en moet.
Voor mij is dit vooral een berg papierwerk: er moet een dossier ingediend worden met een uitgebreid protocol, informatiebrief voor potentiële proefpersonen (in begrijpelijk Nederlands, best een uitdaging) en allerhande formulieren. Berg papierwerk is vrij letterlijk. De onderdelen dienen in 20-voud, door diverse betrokkenen ondertekend, geniet EN geperforeerd, per onderdeel gebundeld aangeleverd te worden. Meer dan een volle werkdag was het kopieerapparaat mijn beste vriend, hopend dat niet voor lunchtijd de toner leeg zou zijn.
Maar als dat dan achter de rug is, blijkt dat de commissie de beroerdste nog niet is. Commentaar is gegrond en zeer constructief en resulteert echt in een beter protocol. De metingen zijn op dit moment in volle gang en de data stroomt binnen. Op naar de volgende uitdaging: chocola maken van de resultaten.
