Het science-evenement

Een tijdje terug kwam de directie van het onderzoeksinstituut met een goed idee. Er moest een science-evenement georganiseerd waarin multi-disciplinair samenwerken gecombineerd werd met een voor wetenschappers onmisbare vaardigheid: projectvoorstellen schrijven. En hoe kom je nou beter op vernieuwende ideeën dan in multidisciplinaire teams van jonge onderzoekers. Alle promovendi van het instituut moesten verplicht hieraan meedoen.

Het is een nobel idee en zo geschiedde. Alle jonge onderzoekers werden ingedeeld in multidisciplinaire teams: chemici, natuurkundigen, werktuigbouwers en electrotechnici, allemaal bij elkaar. Na een ochtend peptalk van de wetenschappelijk directeur en inspiratie van diverse ervaringsdeskundigen moesten wij met een briljant idee komen en dat presenteren in een hippe 'elevator pitch'. In de weken daarna werd het innovatieve idee uitgewerkt in een heus projectvoorstel. Daar begon de uitdaging pas echt. Probeer maar eens 5 totaal verschillende disciplines te verwerken in 1 toepasbare oplossing van een relevant klinisch vraagstuk. Dat moet je vervolgens zo op papier krijgen dat het niet alleen innovatief en multidisciplinair is, maar ook realistisch en economisch rendabel. Verder is zo'n groep niet alleen multidisciplinair, maar ook multicultureel. Iets wat ook weer zo zijn eigen moeilijkheden met zich meebrengt, naast de problemen die je bij elke willekeurige groepsopdracht tegen kan komen. Gedurende het proces ben ik meerdere malen herinnerd aan een cursus die ik ooit heb gevolgd over samenwerken, teamrollen en feedback geven.

Ongeveer 3 dagen voor de deadline zag ik het eerlijk gezegd somber in. Onze wetenschappelijke onderbouwing leek op vier wankele pootjes in plaats van een solide fundament en de definities van de verschillende taken en doelen binnen ons voorstel waren verre van helder. Ik heb de bedenkers en organisatie van dit evenement meerdere keren hartgrondig vervloekt om hun tijdrovende ideeen en opdrachten, maar uiteindelijk komt er veel nog op zijn pootjes terecht. Als alles is ingeleverd moet ik bekennen dat het resultaat beter is dan ik had verwacht. Ook heb ik een hoop geleerd. Over samenwerken (al zal dat nooit mijn hobby worden), over disciplines waar ik nog nooit bij stil had gestaan en over hoe moeilijk het is een voorstel overtuigend op papier te krijgen. Wordt het nu weer tijd voor mijn eigen project: lekker zelfstandig aan de gang met mijn eigen expertise en gelukkig al van financiering voorzien.

Winter op de campus

Net als de rest van Nederland heeft de universiteit last van het winterweer. Als de temperatuur onder nul zakt kan de verwarming in mijn deel van het gebouw de warmtevraag niet aan en zitten we in de kou.
Op weg naar de koffie-automaat trokken sommigen maar een jas aan. Volgens het bericht van het de gebouwenbeheerder kon in overleg met de vakgroepvoorzitters besloten worden om thuis te gaan werken. Om een goed voorbeeld te geven was onze baas als 1 van de als eersten vertrokken.
Ik deel mijn kamer met nog 3 andere promovendi en onze krakende hersenen en rekenende computers genereren nog net genoeg wamte om het uit te houden. Als we de deur dichthouden tenminste; minder gezellig, wel lekker rustig.
Inmiddels lijkt het er op dat de verwarming het weer doet. Maar direct kwam vanochtend weer een verontrustend mailtje binnen: de universiteit heeft geen strooizout meer. Het moet niet veel langer duren...

Update dinsdag 2/2/2010:
De ellende houdt aan: de universiteit zit zonder water